Թավուտ անտառում մի սքանչելի փոքրիկ եղևնի կար: Նրա տեղը լավն էր, օդն
ու լույսը առատ, իսկ շուրջն աճել էին իրենից մեծ ընկերուհիները` եղևնիներն
ու սոճիները:
Մեր եղևնին շատ էր ուզում շուտ մեծանալ, նա չէր նկատում ոչ ջերմ արևը,
ոչ զով օդը, ոչ գյուղացի շատախոս երեխաներին, ովքեր ուրախ-ուրախ իրար ձայն
տալով անտառում մորի ու ելակ էին հավաքում: Ամանները լիքը լցնելով, կամ թե
պտուղներն ուլունքի պես բարակ ոստերին շարելով, նրանք եղևնու տակ նստում
էին հանգստանալու և միշտ ասում.
- էս ինչ սիրուն եղևնի է: Որքան փոքրիկ է:
- էս ինչ սիրուն եղևնի է: Որքան փոքրիկ է: